هر عقل سلیم آنچه را که برای انسان مایه کرامت و حفظ از انحرافات و بیهودگی ها و پوچی ها است آن را موجب استواری انسان میداند و آنچه را که باعث فساد اخلاقی و پیامدهای شوم برهنگی می شود، آن را مذموم و ناپسند می داند.
رشد فکری و عقلی پس از بلوغ جسمانی رو به تکامل می رود. پس از بحران های بلوغ، فرد استعدادها، توانائیها و امکانات محیطی خود را بهتر می شناسد و نسبت به شخصیت خود بیشتر آگاهی می یابد و در نتیجه تصمیماتش بیشتر از عقل نشات می گیرد تا احساسات.
حضرت علی علیه السلام می فرمایند:
عقل آن چیزی است که راه ضلالت را از خوشبختی تمیز می دهد و عاقل کسی است که هر کاری را در جای خود انجام می دهد.
فردی که از رشد عقلی برخوردار است، از مسائل، درک و فهم بهتری دارد. برای مثال می داند که چرا باید با حجاب باشد. هدف از این کار چیست؟ از خود و محیط اطرافش شناخت دارد...
عقل چون چراغی تابان است که زشتی ها و نیکی ها را نشان می دهد و عوامل خوشبختی و بدبختی را مشخص می کند. وقتی به فلسفه حجاب می نگریم، می بینیم حجاب از عوامل خوشبختی است و موجب سلامتی و تکامل فرد و جامعه می گردد و برهنگی و بد حجابی، باعث انحطاط و پیامدهای شوم می گردد. هر چیزی که مایه ی انحراف و فساد است عقل آن را شایسته ندانسته و انسان را بر انجام آن ملزم نمی سازد.
خصلت حیا یکی از شعبه های عقل است. وجود حیا در انسان، او را به سوی حفظ پوشش و عفت دعوت می کند و بر عکس بی حیایی که از شعبه های جهل است انسان را به برهنگی و بی عقلی و زیست عروسکی فرا می خواند.