در واقع می شود گفت دربد حجابی هر سه نوع حق ضایع می شود هم حق الله وهم حق النفس وهم حق الناس منتها هرکدام در مرتبه ای ودرجه ای.در بدحجابی قبل از حق الناس بودن ،حق الله نهفته است اما این به معنی نادیده گرفتن حق الناس بودن آن نیست چرا که بد حجاب واسطه ی گناه است .
البته در اینجا برداشت در رابطه با حق الناس به دوگونه است که لازم است بین این دو نوع برداشت تفکیک قائل شویم تا دچار اشتباه نشویم.یکی این که حجاب زن را حق همسر یا برادر یا خانواده اش تلقی کنیم وبا رضایت آنها نسبت به بی حجابی بگوییم حجاب حق آنهاست وآنها تمایل داشته اند از حق خود بگذرند.این نوع برداشت از حق الناس بودن مد نظر مانیست اگر از این دید نگاه کنیم حجاب حق الهی است نه حق الناس.اما اگر منظور از حق الناس تضییع حقوق افرادیست که در برابر شخص بی حجاب دچار گناه می شوند این تبیین در رابطه با این موضوع صحیح است وحجاب حق الناس هم می باشد.
منتها در رابطه با حق الناس همانطور که مطلع هستید دو نوع حق تعریف می شود یکی حقوق مادی ودیگری معنوی.در رابطه با بد حجابی لازم است بگوییم که این نوع تضییع حق از انواع حقوق معنویست لذا برای ادای این حق بعد از توبه وتصمیم بر ترک گناه لازم است برای آنانکه واسطه ی گناهشان بودیم استغفار نموده وطلب مغفرت کنیم ودر حقشان دعا نماییم.
نکته ی قابل توجه دیگر این است که اگر ما بدحجابی را حق الناس تلقی کرده وخود را ملزم به ادای این حق معنوی ( به صورت استغفار ودعا وطلب مغفرت وصدقه دادن برای آنهایی که به علت بدحجابی واسطه ی گناهشان بودیم) می کنیم در واقع از نگاه اخلاقی قائل به این امر می شویم چرا که گناه کردن تاثیر نامطلوب بر قلب انسان دارد وبرای رفع کدورت گناه از دل به کوچکترین امور نیز توجه ویژه می شود اما از جهت فقهی اگر بخواهیم به این قضیه نظر کنیم حق الناسی بر عهده ی ما به این معنا که ملزم به ادایش باشیم نیست.
بایدبین دو مسئله ی حق الناس فقهی وشراکت در گناه تفاوت قائل شویم .منظور از حق الناس بودن حق الناس فقهی نیست بدین شکل که اگر کسی با بی حجابی خود موجبات انحراف دیگری را فراهم نمود یا با بی حجابی خود برای خانواده وهمسر وفرزندان ان شخص مشکل ایجاد کرد ملزم به کسب رضایت این افراد باشد بلکه منظور ما از حق الناس بودن حجاب در اینجا همان شراکت در گناه است چرا که شخص بی حجاب چون واسطه ی گناه می شود وبا عث تحریک افراد به سمت گناه،در نتیجه در گناه آنها شریک است وموجبات عذاب خویش را فراهم نموده است
لازم است بدانیم تنها عاملان گناه، گناهکار نیستند، بلکه تمام کسانى که با استفاده کردن از وسائل مختلف تبلیغاتى، و یا آماده ساختن زمینه ها، و حتى گفتن یک کلمه کوچک تشویق آمیز، ویا حتی نوع پوشش خودعاملان گناه را به کار خود ترغیب کنند در آن سهیم اند.
البته در اینجا برداشت در رابطه با حق الناس به دوگونه است که لازم است بین این دو نوع برداشت تفکیک قائل شویم تا دچار اشتباه نشویم.یکی این که حجاب زن را حق همسر یا برادر یا خانواده اش تلقی کنیم وبا رضایت آنها نسبت به بی حجابی بگوییم حجاب حق آنهاست وآنها تمایل داشته اند از حق خود بگذرند.این نوع برداشت از حق الناس بودن مد نظر مانیست اگر از این دید نگاه کنیم حجاب حق الهی است نه حق الناس.اما اگر منظور از حق الناس تضییع حقوق افرادیست که در برابر شخص بی حجاب دچار گناه می شوند این تبیین در رابطه با این موضوع صحیح است وحجاب حق الناس هم می باشد.
منتها در رابطه با حق الناس همانطور که مطلع هستید دو نوع حق تعریف می شود یکی حقوق مادی ودیگری معنوی.در رابطه با بد حجابی لازم است بگوییم که این نوع تضییع حق از انواع حقوق معنویست لذا برای ادای این حق بعد از توبه وتصمیم بر ترک گناه لازم است برای آنانکه واسطه ی گناهشان بودیم استغفار نموده وطلب مغفرت کنیم ودر حقشان دعا نماییم.
نکته ی قابل توجه دیگر این است که اگر ما بدحجابی را حق الناس تلقی کرده وخود را ملزم به ادای این حق معنوی ( به صورت استغفار ودعا وطلب مغفرت وصدقه دادن برای آنهایی که به علت بدحجابی واسطه ی گناهشان بودیم) می کنیم در واقع از نگاه اخلاقی قائل به این امر می شویم چرا که گناه کردن تاثیر نامطلوب بر قلب انسان دارد وبرای رفع کدورت گناه از دل به کوچکترین امور نیز توجه ویژه می شود اما از جهت فقهی اگر بخواهیم به این قضیه نظر کنیم حق الناسی بر عهده ی ما به این معنا که ملزم به ادایش باشیم نیست.
بایدبین دو مسئله ی حق الناس فقهی وشراکت در گناه تفاوت قائل شویم .منظور از حق الناس بودن حق الناس فقهی نیست بدین شکل که اگر کسی با بی حجابی خود موجبات انحراف دیگری را فراهم نمود یا با بی حجابی خود برای خانواده وهمسر وفرزندان ان شخص مشکل ایجاد کرد ملزم به کسب رضایت این افراد باشد بلکه منظور ما از حق الناس بودن حجاب در اینجا همان شراکت در گناه است چرا که شخص بی حجاب چون واسطه ی گناه می شود وبا عث تحریک افراد به سمت گناه،در نتیجه در گناه آنها شریک است وموجبات عذاب خویش را فراهم نموده است
لازم است بدانیم تنها عاملان گناه، گناهکار نیستند، بلکه تمام کسانى که با استفاده کردن از وسائل مختلف تبلیغاتى، و یا آماده ساختن زمینه ها، و حتى گفتن یک کلمه کوچک تشویق آمیز، ویا حتی نوع پوشش خودعاملان گناه را به کار خود ترغیب کنند در آن سهیم اند.
خفه شو