گرایش به پوشش و عفاف یک گرایش فطری در میان زنان و مردان است اما میزان و شکل آن رابطه ی مستقیمی با اخلاق و فرهنگ جوامع داشته و دارد. در سرزمین های مختلف، انسان هایی که به ارزش های اخلاقی اعتقاد بیشتری داشته اند، از پوشش کامل تر و متین تری استفاده کرده اند و هر قدر سطح ارزش های اخلاقی در آن جوانع پایین آمده، پوشش زنان و مردان نیز در سطح پاین تری قرار گرفته و شکل نامناسبی پیدا کرده است.
ادیان الهی، که در اصل و حقیقت، یک دین هستند، همواره بر پوشش تأکید کرده و ان را لازمه ی دینداری شمرده اند. مطابق با آیین یهود، زنان هنگام حضور در اجتماعات، موی سر خود را می پوشانند و به حجاب پای بند بودند. در آیین مسیحیت نیز پوشش اهمیت زیادی داشته و زنان معتقد به حضرت مسیح علیه السلام می کوشند مانند حضرت مریم سلام الله علیها موی خود را بپوشانند و با حجاب وارد جامعه شوند. نقاشان مسیحی، به خصوص نقاشان قدیمی تر، تصویر حضرت مریم سلام الله علیها را با پوشش و حجاب کامل می کشیدند. هم چنین از گذشته تا زمان حاضر زنان راهبه و قدیس یکی از کامل ترین حجاب ها را انتخاب کرده اند. این امر نشان می دهد که از نظر آنان، داشتن حجاب، به دینداری تزدیک تر و در پیشگاه خدا پسندیده تر است.
توجه داشته باشیم که در زمان ظهور حضرت مسیح علیه السلام در فلسطین، اروپا در شرک و بت پرستی به سر می برد. مردم گرفتار آداب و رسوم مشرکانه بودند و زنان آنها معمولا موی خود را نمی پوشاندند. اما با آمدن مسیحیت به اروپا و گسترش تعالیم دین مسیح علیه السلام پوشیدن موی سر نیز در میان زنان گسترش یافت. اما در دوران های اخیر پایبندی به تعالیم دینی کمتر شد و آن بخش از دستورات و سنت های حضرت موسی علیه السلام و حضرت عیسی علیه السلام هم که باقی مانده، مورد غفلت قرار گرفته و به آن ها عمل نمی شود.
بنابراین، بی حجابی زنان غرب نه تنها جایگاهی در اندیشه ی مسیحیت حقیقتی ندار، بلکه بازگشتی به سنت های مشرکانه ی قبل از حضرت مسیح علیه السلام محسوب می شود.
زنان ایرانی قبل از اسلام که عموما پیرو آیین زرتشت بودند، با پوشش کامل در محل های عمومی رفت و آمد می کردند. حتی گفته اند که خشایار شاه، پادشاه هخامنشی، از همسرش خواست که در روز جشن ازدواج بدون پوشش مناسب حضور یابد. اما آن زن عفاف خود را بر ملکه ی ایران بودن ترجیح داد و این دستور را نپذیرفت. خشایار شاه نیز او را از دربار خود بیرون کرد.
در ادیان دیگر و عموم فرهنگ ها، پوشش
زنان به صورت یک اصل پسندیده مطرح بوده و کم تر قوم و ملتی است که زنان آن پوشش
مناسبی نداشته باشند. تفاوت ها مربوط به چگونگی و حدود آن بوده است.