... و آنگاه آفتابگردانی از گوشه ای طلوع کرد و به میان کارهای ما سرک کشید. و ما هیچ ندانستیم آمدنش از کدامین سو بود. می دیدیمش که هر روز از سحرگاهان یک جا می نشیند، و بالا آمدن خورشید را نظاره می کند، و تا شامگاهان، همچنان روی بر او نگاه می دارد و با او می گردد. آنگاه تازه دانستیم که چرا به او می گویند « آفتابگردان»!
و از آنجایی که خورشید در اسطوره ها نماد «حقیقت» بود، آفتابگردان را نکو داشتیم، و خواستیم تا با ما بماند و نشان ما باشد؛ نه به آن نشان که خود را حقیقت بپنداریم، و نه حتی به آن توّهم که روی خود را به سوی حقیقت بدانیم؛ بلکه تتنها به نشان آرزویی که در سویدان قلبمان روییدن گرفته بود، که:« ای کاش می توانستیم آن گونه باشیم.»
و اگــر غــیـر از ایــن بــود، او هــرگــز نـمــی پـذیــرفـت!